Laatst lag ik in bed, klaar om te slapen. Het lukte niet. Ik had er alles aan gedaan: tanden gepoetst, pyjama aan, toefje handcrème op de handen van mijn rug, licht uit drukken, dan de handcrème uitsmeren (lifehack, voorkomt troep op je lichtknopje!) En toch lag ik wakker. Ik dacht ineens: krokodillentranen.
Wat zijn dat ook alweer precies en waar komt deze uitdrukking vandaan? Huilen krokodillen? En toen lag ik dus wakker. Hoewel ik het heel graag op wilde zoeken, wilde ik ook heel graag slapen (ik was er immers al helemaal klaar voor), en het felle licht van mijn telefoon zou hier niet positief aan bijdragen.
Dit herken ik van vroeger; als kind kon ik ook met regelmaat niet slapen door onbeantwoorde vragen. Toen had ik geen zelfdiscipline nodig, want mijn moeder deed het licht uit en dat was dat. Ik had geen minuscule zoekmachine op mijn nachtkastje liggen waarmee ik mijn melatonine aanmaak kon verstoren terwijl ik mijn vraag beantwoordde.
Voor veel hoogbegaafde kinderen is dit dagelijkse kost. Ze zitten vol met vragen en willen de wereld graag begrijpen. Waarom eten we brood? Waarom rijden we rechts op de weg? (En waarom dan niet iedereen overal ter wereld?) Waarom bloeien bloemen? Waarom stoppen ze met bloeien? Waarom is het hele vliegtuig niet gemaakt van black box materiaal? Waarom huil ik? Waarom mag ik van de meester niet verder werken in het boek? Waarom spreken we niet allemaal dezelfde taal?
Eerder dit jaar gaf ik een training over het signaleren van hoogbegaafdheid, die vrij snel best persoonlijk werd. De onvermijdelijke vraag kwam: staat jouw hoofd dan altijd aan? Waarop ik vol geveinsde verbazing terug vroeg: staat jouw hoofd wel eens uit? (Spoiler: ja en ja. Mijn hoofd staat altijd aan, behalve als ik sport of tuinier, en ja, bij anderen gaat dat hoofd best vaak ‘uit’.)
Voor anderen is het soms moeilijk te begrijpen, dat hoogbegaafde brein. (Voor onszelf soms ook.) Het zit vol vragen en gedachten en gaat maar door. Ook als we onze tanden al hebben gepoetst en in onze pyjama met gecrèmede handen in bed liggen. En die krokodil? Die moest wachten tot de volgende ochtend. Net als deze blog.
Mijn minuscule zoekmachine leerde me vanmorgen dat men vroeger dacht dat krokodillen huilden omdat er weinig vlees op het hoofd zat, of dat ze huilden voor hun prooi. Belachelijk natuurlijk, maar wel grappig. Krokodillen produceren wel tranen, maar dat is vooral om vuil uit hun ogen te werken of het teveel aan zout uit te scheiden, want zweten doen ze niet en zout uitplassen kunnen ze ook niet echt. Zo. Dan kan ik nu beginnen aan de dag. Tanden poetsen, pyjama uit, aankleden. En tuinieren. Dan staat mijn hoofd ook eens uit.
Comments